Zaam

Hettie is weduwe, maar toch veel zamen: zorgzaam, spraakzaam, zelfredzaam. Dat kwam haar vroeger al van pas. Moeder was een labiele, koersloze vrouw. Ze greep vaker naar pillen dan naar pannen en poetsdoeken. Opvoeden lukte haar amper. Het liefst pakte Hettie’s moeder verhuisdozen in. Dat gaf eventjes rust. Zevenmaal veranderde het gezin van adres.

Vader werkte zich de paperassitis op het assurantiekantoor dat hij met zijn broer had opgezet. Maar tegen verbijstering kun je je niet verzekeren: op een donkere dag ontdekte hij dat broerlief anderhalf miljoen gulden had verduisterd. Vader werd zwaar suikerpatiënt, probeerde zichzelf enkele malen een overdosis insuline toe te dienen. Hij stierf op z’n drieënvijftigste.

Aanleg voor geluk erfde Hettie (60) niet. Het huwelijk met haar man was een vergissing. De allereerste keer dat ze dat voelde, was op de avond vóór de bruiloft. Hettie verbeet haar spijt, maar na zeventien jaar was het op. Tijdens een wintersportvakantie met haar zoon in Oostenrijk viel ze als een blok voor de skileraar van de kneusjesklas. Hij was niet jong en blond. Hij was kaal, oud en Belg.

Lange helling kort: Hettie scheidde en skileraar Jan trok bij haar in. In mei 2009 trouwden ze, elf maanden later kreeg Jan te horen dat hij asbestkanker had. Hij stierf op 3 september 2010. Die dag stond de column ‘Liefde overwint alles’ van Ronald Giphart in de Volkskrant. Na enkele maanden pakte Hettie een zachte bezem en veegde zich bij elkaar. Doorgaan. Niet blijven treuren. Want zelfs een glas dat omvalt, kan halfvol blijven.

Afleiding bood haar werk als kleuterleidster. Eerst in Geffen, later Gemonde. Maar toen ze in 2016 een zilveromrande vertrekregeling kreeg aangeboden, zei ze ja. Het was welletjes, na ruim veertig jaar luizenkammen en plakwerkjes.
Vorige herfst verhuisde ze van Sint-Oedenrode naar Den Bosch. Nu woont ze in een mooi appartement op Willemspoort, bij het Jeroen Bosch Ziekenhuis. Ze heeft twee lieve zoons en gezellige vriendinnen. Toch leeft ze, zoals velen, op de grens van allenig en eenzaam. Maar zelfbeklag mijdt ze. Opstaan en doorzetten, net als in haar jeugd. Om die reden heeft ze zich ook voor vrijwilligerswerk bij Divers en Humanitas opgegeven.

Morgen begint de Week van de Eenzaamheid, die talloze activiteiten telt. Hettie gaat naar een ontbijtbijeenkomst. Haar advies aan eenzame mensen? Blijf dicht bij jezelf, dan ben je niet alleen. Maar toch. Achter haar stoel staat een glazen kast met vierendertig kikkerkoningen van gips, steen en glas. Het deurtje kiert. Soms kust ze een kikker, eventjes. Je weet maar nooit.

___________________

Publicatie in Brabants Dagblad: 26 september 2018