Anastasiia [2]

Al bij aankomst in de stad voelden Anastasiia en haar zeven reisgenoten dat ze welkom waren. Weliswaar spreken veel Bosschenaren pas redelijk vloeiend Oekraïens na een halve liter horilka oftewel peperwodka, maar het carillonspel van de Sint-Jan, de vogelzang en de vele begroetingen klonken gastvrij. Met treinen en bussen had Anastasiia een reis van 2.104 kilometer gemaakt. Vertrekpunt: Kyiv, de stad waar haar vader en moeder vanwege hun werk voor de regering moesten achterblijven.

Tien weken woont ze nu in Den Bosch. Ze zit in groep acht van de basisschool aan de Kruisbroedershof, waar ze dagelijks de taal maar vooral de Bossche humor probeert te doorgronden – zelfs voor geharde antropologen een klus. Haar oude school in de binnenstad van Kyiv mist ze hartstochtelijk. Een vraag die Anastasiia maar niet loslaat: hoe moet ze haar laatste wiskundeproefwerk in Oekraïne herkansen?

Soms is ze somber, soms zijn er tranen. Vooral als ze terugdenkt aan de avontuurlijke zomer van 2021 in Irpin, toen ze bij haar opa en oma logeerde. Tot voorbij zonsondergang maakte ze wekenlang lol met andere kinderen in de speeltuin tussen de appartementencomplexen. Eind maart zag ze haar ontmoetingsplek terug, op beelden in het Journaal. Het stadje Irpin was heroverd, maar de speeltuin een verwoest, geblakerd terrein. De zomergeheimen die ze met haar vriendinnen Lera en Sofiia deelde, liggen er voorgoed begraven.

Ze vertelt haar verhaal in het Engels, op het terras van café De Unie. Wat telkens opvalt – het is de derde ontmoeting – is haar nadenkendheid. Een meisje van amper twaalf, met de wijsheid van Ozero Svityaz, het diepste meer in haar moederland. Een oude ziel, zouden sommigen mompelen. "Moeilijke vragen zijn fijn”, zegt Anastasiia boven een glas frisdrank. "Ze laten me harder nadenken, waardoor ik ontdek wie ik ben." Plons.

Zangeres wil ze later worden, al was ze zaterdag te moe om heel het Eurosongfestival af te kijken. Maar de ontdekking dat Oekraïne had gewonnen, was het beste zondagse ontbijt dat ze zich kon heugen. Over eten gesproken: ze mist salo, galushki en grechka, met dezelfde hunker waarmee een in Kyiv gestrande Bosschenaar koortsig naar beuling, sèp of sjeklade bollen zou zoeken.

Mocht een zangcarrière niet lukken, dan hoopt Anastasiia bioloog te worden. Ze wil weten hoe hersenen of een hart werken. Gerechtvaardigde vragen, ook als je niet de lijfarts van Poetin bent. Haar vrijetijdsbesteding? Internetten, appen met ouders en vrienden. Maar op haar vluchtadres in de Van Berckelstraat speelt ze – net als in Kiyv – ook vaak gitaar. Het instrument is een cadeau van Renee, de ruimhartige vrouw die zowel het appartement als jeugdgitaarles bij Huis73 regelde. Afscheid op het terras. Oekraïne zal winnen en alle klappen te boven komen, voorziet Anastasiia. Een kwartier later verklapt Google de betekenis van haar naam: wederopstanding.

____________

Publicatie Brabants Dagblad: 18 mei 2022. Deel 1 van het tweeluik over Anastasiia vind je hier: http://www.bosschekroniek.nl/kronieken-columns/2022/05/12/anastasiia-1